Ζέπος, Παναγιώτης

(Αθήνα 1908 – 1985). Νομικός, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ανακηρύχθηκε διδάκτορας (1933). Μετεκπαιδεύτηκε στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου και ειδικεύτηκε στο αστικό δίκαιο. Το 1940 εξελέγη τακτικός καθηγητής της νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (αστικό δίκαιο) και το 1953 του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ το 1970 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1974-76). Υπήρξε διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Διεθνούς και Ελληνικού Δικαίου και μέλος πολλών επιστημονικών σωματείων. Σπουδαιότερα έργα του είναι: Συνταγμάτιον Νομικόν Αλέξ. Υψηλάντης (1936), Ενοχικόν δίκαιον (1953), Η νεώτερη ελληνική επιστήμη του Αστικού Δικαίου κ.ά.